Erkek Neden Aldatır?

Erkekler hakkında asırlar boyu yazıldı yazıldı yazıldı. Sonuç? Okuduk da boyumuz mu uzadı? İlişkilerimiz mi düzeldi? Anladık mı erkekleri? Ya da onlar anlayabildi mi bizi? Koca bir HAYIR!

Nedir bu uzaklık? Niçin erkekler Mars'tan kadınlar Venüs'ten? Neden anlamıyorlar bizi ve biz neden anlayamıyoruz onları?

Ben bu sorunların altında bir çok sebep olduğuna inanıyorum herkes gibi elbette, ama bence en önemlisi toplum dayatmaları. Biliyoruz ki toplum, bireylere çeşitli sosyal statüler veriyor, çizgiler çiziyor ve şayet siz bu çizgilerin dışına taşarsanız, o muhteşem sosyal organizma birden bire canavara dönüşüp dişlerini ve pençelerini size yöneltiyor. Nasıl mı?

Kadınsan belli rollerin vardır. Belli bir kalıba uygun giyinmelisin, belli çevrelerin dışına çıkmamalısın, belli sorumlulukların olmalı ve bunları yerine getirmelisin. Anne olmalısın, çocuk büyütmelisin, çocuğun büyürken yanında olmalısın, belli bir yaştan sonra koca bulmalısın, ama ne kadar az denersen o kadar iyi. Malum adın çıkmasın. Ama kaderin cilvesine bakın ki, o denemeden aldığın kocayla, bozuk çıksa dahi, bir ömür yaşamalısın. Boşanırsan dul kadın olursun. Komşuların bile kocalarını elinden alacağını düşünüp apartman boşluğunda saklambaç oynarlar seninle.. Yok evlenmedin mi 30una kadar? O zaman da başlarlar evde kaldı diye. Konu komşu fısıltıları gelir kulağına "kimse almadı, bu yaştan sonra da alan olmaz" diye. Malsın ya sen, alınacak satılacak, bakılacak, test edilecek, bozuk çıkarsa da iade edilecek bir malsın ya!

Erkeklerde ise durum biraz daha farklıdır. Çocukluklarından beri pohpohlanmış, şişirilmiş egolarıyla hepsi aslında birer süper kahramandır. Yüzüne bakılmayacak bir arkadaşım vardı. 2 kadehten sonra "Angelina görse dakkada açar verir" demişti günün birinde. Dehşetin boyutunu görebildiniz mi? Çocukluklarından beri süregelen bir şişirilmenin sonucu bunlar. Sen erkeksin, sen yaparsın, aman oğlum erkek oldu, askere gitti adam oldu. Hatta öyle ki deyimlerimiz bile erkek egosunu kabartmak üzere, adam gibi olmak, adam gibi yapmak... Kadınlar içinse daha çok şöyle tabirler vardır; "karı gibi konuşmak, karı gibi oynamak, karı gibi dedikodu yapmak,..."



İşte bu çevrede büyüyen bir erkek belli bir yaşa geldikten sonra afallıyor. Sosyal hayata girdiği zaman apışıp kalıyor. Çünkü yıllarca kendini akıllı, zeki, marifetli, kurnaz, becerikli zanneden zihniyet, kendinden daha üstün bir ırk gördüğü zaman far görmüş tavşana dönüyor, hani kral bizdik moduna giriyor. Sonrası malum, bir şekilde kendine uygun bir partner bulup bir ilişki yaşamaya başlıyor, kadın dünyasını görüyor, kadın beynini algılıyor ve eksik tarafları bir bir yüzüne çarpılıyor karşı cinsi tarafından. Afallamış tavşanımız, ilişkiyi yaşamaya devam ederken ezildikçe eziliyor, o egosu küçücük kalıyor ve bir süre sonra gözünü açıp etrafına bakmaya başlıyor. O sırada eğer çevrede egosunu tatmin edecek başka karşı cinsi varsa hemen onlara yöneliyor. Onu yakışıklı bulduğunu, çekici bulduğunu, güçlü bulduğunu hissettiren ilk kadının kollarına bırakıveriyor kendini.. Hani derler ya aldatan beyfendiler (!)" eşimle/sevgilimle anlaşamıyordum. Ama o bana erkek olduğumu hissettirdi yeniden" diye. İşte olay tamamen pohpohlanmadan geçiyor. Erkek olduğunu hisseden organizma, aslında geçmişten getirdiği "aslansın sen, adamsın sen, yaparsın sen" durumunun harekete geçmiş halidir. Başka da bir şey değildir. Ne o kadının kaşına gözüne, ne vücuduna, ne zekasına, ne duygusuna, ne de nasıl seviştiğine bakıyor erkek. O yüzden kendinizi suçlamayın hiç hemcinslerim.

Biliyorum ki pek çoğumuz aldatıldık. Ve eminim ki şunu da söyledik "benim ondan neyim eksikti ki?" Hiç telaşlanmayın, tasalanmayın. Sizin kabahatiniz yok. O "kadın olaydın daa kocanı elinde tutaydııın" diye bağıran mahalle ağızlı insanlar da üzmesin sizi, erkeğinizin "onu seviyorum seni değil" demesi de. Onun sadece ona ihtiyacı var. Hava gibi, su gibi ihtiyacı var hem de. Eksikliğini kapatabilmek için, kendini tamamlayabilmek için ve erkek olabilmek için ihtiyacı var.